Przed Państwem materiał dopiero kąpany, schnący sierścią i kłem błyszczący.

Lodowiec przygotowywał się do drogi od dłuższego czasu. Błyszczał niecierpliwie mroźnym błękitem. Drżał w śnieżno-chłodnej antycypacji, pakując starannie wiatr, zamieć i niebieskie, ostre powietrze, które przemieniało wąsiki zwierząt w sztywne, oszronione igiełki, skrzące się w ostatnich promieniach odchodzącego słońca.

W mojej głowie zamieszkał mamut.

Niektórzy mówią do mnie per słoń, a słoniem nie jestem. Jestem kamieniem milowym pomiędzy nimi – dinozaurami a wami – ludźmi.

Połowa spłaszczonego koła. Ozurni Fant siedzi w fotelu. Stuka pa pa pa palcami o pa pa pa pa parapapapet. Ozurni Fant obserwuje czasoprzestrzeń.

Dominika „Kobieta-Pasikonik” Polok – w szkole średniej uległa krótkotrwałej modzie na rozwiązywanie krzyżówek podczas lekcji; jak dziś pamięta gwałtownie odwracającą się koleżankę z ławki przed sobą i jej poważną minę, gdy z naciskiem wyartykułowała: „IMIĘ KAFKI”.

To zanikłyby mu kończyny taneczne i wyrosłyby w zamian trzy nosy na wnętrzu stopy, a jeden (ten największy) na środku brzucha, którym by węszył spiski i popisywał się niepośpiesznie.

To miał być hit. Sensacyjne odkrycie paleontologiczne XXI wieku — tak bardzo spragnionego silnych bodźców, które można było wyrazić tylko poprzez hiperbolizację języka.

Podpisałam kiedyś w telefonie mamę słowem „mamut”, ażeby odciąć się od nazewnictwa pospolitego, a naswobodnić oko i mowę.

Co wynaleziono w Tebach? Czy wstrząsy ziemne mamutów są równe przesunięciu tektonicznemu wszystkich Azjatów naraz?

Skały tchną starożytnym zimnem, a na ich ścianach plastry porostów ślimaczą się szlamem. Wschodząca gwiazda rzuca nikłe światło na górskie szczyty spuchnięte plechami, których włókna opadają na zbocza w niezgrabnych splotach.